Hakiki Sevgi Nedir?

Hakiki sevgi noktasında hayranlık, gurur ya da utanç yoktur. Utancın, gururun veya kibrin olduğu seviyede ise sevgi yoktur.

Bir kişi, kendisiyle gurur duyduğunda, sergilediği insani özellikleri karşı tarafın sergilediği insani özelliklerden daha iyi zannetmektedir. Bu ruh hâli, çarpık bir bilinç seviyesidir. Bir kişi suçluluk duyduğunda ise insani özelliklerini karşısındakinin özelliklerinden daha kötü ve daha aşağıdagörmektedir. Burada da çarpık bir bilinç vardır.

Hakiki sevgi, iki tarafın da birbirini iyi ve kötü tüm özellikleri ile kabul etmesi demektir. Hakiki sevgi tüm hayranlığı, tüm gururu ve tüm utancı dönüştürür. Karşı tarafta gördüğümüz özelliklerin kendimizde de olduğunu, bizde olan özelliklerin karşımızdaki kişide de olduğunu anladığımız anda farklı bir seviyeye geçeriz.

O seviyede hiçbir insani özelliğin iyi veya kötü olmadığını, her insani özelliğin, her davranışın, eylem ve eylemsizliğin eşit derecede faydası ve zararı olduğunu görmeye başlarız. Bu durumda her birimiz daha dengeli, daha objektif, daha zeki ve daha mantıklı, uyanmış bir bilinç noktasına erişiriz.

Sevginin Başlangıç Noktası

Bu noktaya eriştiğimizde her iki tarafın da birbiriyle alıp veremediği hiçbir şey kalmaz. Çünkü karşımızdaki kişiler tam olarak bizim yansımamızdır ve işte o noktada sevgi başlar. David Nemit şöyle der: “Gelin, insan olmayı birlikte paylaşalım." Bu söz, sevgiyi çok iyi anlatıyor. Tüm özelliklerimizi, nefretimizi ve sevgimizi, iyiyi ve kötüyü tamamıyla kabul ederek insanlığımızı tam anlamıyla kucakladığımızda hakiki sevgiyi deneyimleyebiliriz.

İnsanlar Neden Yalnız Kalıyor?

Ne yazık ki şu anda dünyada sevgi ile ilgili çok çarpık bir anlayış var. Birçok kişi, sevginin nefreti de barındırdığını, ışığın karanlığı da barındırdığını göremediği için düzgün ilişkiler kuramıyor.

Pek çok kişinin sevgi ile ilgili yanlış bakış açıları sebebiyle yalnız olduğunu görüyorum. Böyle kişiler, sevginin sadece kabullenme, kibarlık ve şefkatten ibaret olduğunu zannediyor, sevginin diğer yüzünü göremiyorlar.

Bu duruma ne yazık ki özellikle kadınlarda sıkça şahit oluyorum. Kadınlar sevgiye, nezakete, kibarlığa ve aileye çok fazla anlam yüklüyorlar. İyi oldukça, nazik oldukça, kibar oldukça daha çok üzülüyor ve bundan dolayı yalnız kalıyorlar.

Hakiki sevgi çok derin anlamlıdır ve tüm insani özellikleri yargısız bir şekilde kapsar. Keyfi ve acıyı, ağlamayı ve gülmeyi, iyiliği ve kötülüğü, kibarlığı ve kabalığı, hastalığı ve sağlığı barındırır.

Zaten bu sebeple evlilik yeminlerinde “hastalıkta ve sağlıkta” denir. Ve her kim insanlığın iki yüzünü,yani hem ışığı hem de karanlığı birden deneyimleyemezse uzun süreli, derin ve güçlü ilişkiler kuramayacaktır. Ne ailesinde ne işinde ne de romantik partnerleriyle köklü ilişkiler yaşayabilecektir.

Bugün birçok kişinin günlük, haftalık, aylık veya mevsimsel ilişkiler yaşamasının ve köklü bir sevgiye, güçlü bir bağa ulaşamamasının en önemli sebebi zihinlerindeki yargılar ve insanlığa yükledikleri anlamlardır. Bazı yönlerini yücelterek kibre düşmeleri ve kendilerini başkalarından üstün görmeleridir. Üzülerek söylemeliyim ki, bunu daha çok kadınlarda gözlemliyorum. Kendini birçok erkekten üstün görüyor olması, birçok kadının bugün yalnız olmasının asıl sebebidir.

Evren Çift Kutupludur

Hakiki sevgi, evrendeki iki kutbu birden barındırır.Evrendeki her şey sevgiden var olur ve sevgiye doğru gider. İşte o sevgi noktası, aslında sıfır noktasıdır, denge noktasıdır.

Hiçbir insani davranışta veya karakterde tek taraflı bir durum yoktur. Bilge bir kişi, evrenin çift kutuplu olduğunu görebilir. Ama ne yazık ki toplumun çoğunluğunu oluşturan kitleler bu bilgelikte değildir ve insanlığa anlam yüklemektedirler. Bu sebeple de temeli gerçek sevgiyle atılmış, ömür boyu çok güçlü bağlarla devam eden evlilikler ve ilişkiler çok nadirdir.